ALBLASSERDAM / DORDRECHT – Het Openbaar Ministerie heeft maandag 17 oktober 2022, in de rechtbank van Dordrecht, tien jaar cel en tien jaar rijontzegging geëist tegen de 25-jarige man uit Papendrecht, die op 6 mei 2022 twee jonge vrouwen uit Alblasserdam dodelijk aanreed op de Edisonweg in Alblasserdam. De automobilist reed volgens justitie door het rode verkeerslicht en met een veel te hoge snelheid. Hij schepte daarbij Ilse (18) en Esmee (19) die op een snorscooter de weg overstaken. De man reed na de botsing nog een halve kilometer door. Zijn bijrijder sloeg op de vlucht en zelf liep de verdachte terug naar de ongevalslocatie om daar hulp te verlenen.
Meer dan slachtoffer
Bij de zitting waren zoveel familieleden, vrienden, kennissen, politieagenten en journalisten, dat de rechtszitting in drie zalen in de rechtbank was te volgen. Eén van de rechters begon met condoleances en sprak daarna tot de nabestaanden: “Vandaag moet een enorm moeilijke dag zijn; een dag die je niet wilt meemaken. Ik realiseer me dat Ilse en Esmee voor u zóveel meer waren dan ‘slachtoffers in een strafzaak’, maar vandaag zal de rechtbank moeten onderzoeken of en in hoeverre de verdachte verantwoordelijk is voor de dood van beide slachtoffers.”
Veel te hard
Abdelghafour el B. heeft volgens justitie, tijdens het ongeval op 6 mei 2022, tussen de 81 en 97 kilometer per uur gereden, op een plek waar op dat moment een maximumsnelheid van 30 kilometer per uur gold vanwege werkzaamheden aan de weg. Zes seconden voor de botsing reed Abdelghafour, volgens de GPS-gegevens van zijn eigen (door de politie gekraakte) telefoon, 93,6 kilometer per uur. Ook de politieonderzoeken wijzen richting die snelheid. Zelf verklaart de Papendrechter dat hij voor zijn gevoel 50 à 60 kilometer per uur reed.
Door rood
Verder zou de twintiger in volle vaart, zonder te remmen, door het rode verkeerslicht zijn gereden. Uit onderzoek van de politie bleek dat het licht al bijna drie minuten op rood stond en dat het verkeerslicht voor Esmee en Ilse ruim twee seconden op groen stond. De verdachte en zijn op de vlucht geslagen bijrijder, die geen verdachte is in de zaak, verklaren allebei dat ze dachten dat verkeerslicht op hun baan oranje was.
Eerder ook al te snel
Abdelghafour en zijn vriend Matthew reden aan het begin van de nacht vanaf een parkeerplaats bij de Lange Tiendweg in Papendrecht weg in een auto, met het plan een broodje te gaan halen in Rotterdam. Uit zeer uitgebreid politieonderzoek is gebleken dat de verdachte die nacht continu veel te hard heeft gereden, met topsnelheden tussen de 111 en 126 kilometer per uur binnen de bebouwde kom. De snelheden zijn achterhaald aan de hand van de logboeken bij de verschillende verkeerslichten, aan de hand van camerabeelden langs de route en aan de hand van de GPS-gegevens uit de telefoon van Abdelghafour. De ontgrendelingscode wilde de verdachte niet aan de politie geven, maar de politie wist het toestel uiteindelijk te kraken en daarna alsnog te onderzoeken.
Gereanimeerd tot politie er was
Als de verdachte door de rechters wordt gevraagd te beschrijven wat er gebeurde, antwoordt de man: “Ik dacht oranje gezien te hebben, maar de politie-analyse zegt anders. Toen was er plotseling een klap. De airbags klapten eruit. Ik raakte in paniek en trok mijn stuur naar links en rechts. 20 meter verderop stopte ik. Ik kon toen even niets zien vanwege de airbags. Ik zag puin op de weg. Nog geen scooter of slachtoffers. Vervolgens ben ik in alle paniek doorgereden naar een vluchthaven (ruim een halve kilometer verderop). Daar ben ik uitgestapt en heb ik 112 gebeld. Ik ben terug gerend en toen zag ik de ravage. Ik zag een scooter en twee slachtoffers. De meldkamer zei dat ik de meisjes moest controleren. De eerste was nog aan het ademen en het tweede meisje moest ik omdraaien en reanimeren tot de politie er was.”
Bijrijder Matthew sloeg op de vlucht. Hij meldde zich volgens de Officier van Justitie pas een dag later bij de politie. De man is vooralsnog geen verdachte, zo liet het OM eerder weten.
Geen alcohol en drugs
Bij de politie verklaarde verdachte El B. dat hij de borden met de maximumsnelheid van 30 km/u wel had gezien, maar dat hij er vanuit ging dat dit niet ’s nachts zou gelden, omdat er alleen overdag aan de weg werd gewerkt. Verder wezen een blaastest en drugstest uit dat hij geen alcohol of drugs had genuttigd. Ook was de telefoon van de verdachte tijdens de aanrijding niet actief in gebruik.
Meer dan 50 boetes / opzij springen
Volgens justitie is er een waslijst aan bekeuringen voor verkeersovertredingen. Meer dan vijftig keer werd de man, in vier jaar tijd, beboet. Twaalf keer was dit voor ernstige verkeersovertredingen. De rechter haalde onder meer een voorbeeld aan van een situatie in Rotterdam waar de verdachte 90 kilometer per uur reed, waar hij 50 mocht. “De auto brak uit in de bochten. Een voetganger wilde oversteken bij het zebrapad, maar moest aan de kant springen om niet te worden aangereden,” zo hield de rechter voor. “Dat was ook één van de laatste momenten dat ik dacht: nu moet ik echt gaan opletten,” vertelde de verdachte.
Orgaantransplantatie
Tijdens de rechtszitting kregen ook de familieleden van Esmee en Ilse het woord. Zij vertelden over hun grote verdriet, over hun zusje, over hun dochter en over hoe de 18-jarige Ilse nog vier vrouwen kon helpen middels een orgaantransplantatie. Tegelijk klonk er ook boosheid en machteloosheid door in de stemmen van de familieleden: “Ooit moest iemand slachtoffer worden van jouw stoerdoenerij. Je hebt zóveel kapot gemaakt.”
Nooit meer
De zus van Esmee ging tegenover de verdachte zitten, keek hem aan en zei: “Nou Esmee, zoals we altijd zeiden: het is rete-eng, maar we gaan het wel doen. Hier zit ik dan. Wederom op een plek, waar ik nooit had willen zitten. Vrijdag 13 mei, sprak ik op de begrafenis van mijn zusje Esmee. Nu bijna een half jaar later sta ik oog in oog met de jongen die verantwoordelijk is voor de dood van mijn zus en haar vriendin. 6 mei veranderde ons leven in een nachtmerrie. Esmee werd doodgereden door iemand die blijkbaar zoveel haast had, dat hij een stoplicht negeerde dat al bijna 3 minuten op rood stond, waar hij met drie keer de maximumsnelheid doorheen reed. Naast veel woede en verdriet voel ik ook veel onmacht. Hoe is het mogelijk dat iemand die 52 verkeersovertredingen in vier jaar tijd op zijn naam heeft staan, überhaupt nog in het bezit van een rijbewijs? Al had jij ook zonder rijbewijs wel in een auto gestapt. Ghafour, hoeveel ongelukken moeten er volgen, voordat tot jou doordringt, hoeveel gezinnen jij kapot maakt op deze manier? Jij hebt mijn zus van me afgepakt en dat is iets dat ik jou nooit ga vergeven. Je bent schuldig aan de dood van Esmee en Ilse, maar ook beide families heb je levenslang gegeven. Levenslang verdriet, levenslange stilte en levenslang is wat ik jou ook gun. Een leven lang vol schuldgevoel, leegte en berouw. Je moet je echt kapot schamen. Nooit meer zullen we Esmee zien afstuderen. Nooit meer zullen we haar zien trouwen. Nooit meer zullen m’n ouders opa en oma worden van haar kind; of ik tante. En dat ene ‘nooit meer’ spookt constant door mijn hoofd. Dit alles komt door jou.”
Ons droppie
Ook de vader van Esmee sprak, zo nu en dan overmand door alle emoties, tot de verdachte en de rechtbank. Hij vertelde hoe hij en zijn gezin hebben gegild, geschreeuwd, gevloekt en gehuild. “Dit kan toch niet waar zijn? Ons droppie is er gewoon niet meer!” Verder vertelde de vader hoe hij en zijn naasten bijna dagelijks naar het graf gaan van Esmee en Ilse. Hoe ze daar muziek draaien en hoe erg zij hun dochter nog steeds missen. “Dat kun je je gewoon niet voorstellen.”
Steun vanuit heel Alblasserdam
De vader ging ook in op de eerste periode na het ongeval. Hoe er steun is geweest vanuit heel Alblasserdam, hoe vele honderden vlaggen in het dorp halfstok werden gehangen, hoe de molens in de hele regio in de rouwstand werden gezet en hoe meer dan 500 mensen naar de uitvaart kwamen en een roos achterlieten bij het graf van Esmee. Dat heeft de familie goed gedaan.
https://www.youtube.com/watch?v=P-C7MrS9s-A
Rete-moeilijk
Daarnaast is er nog steeds boosheid. Boosheid over dat de bijrijder, zonder zich te bekommeren om de twee meiden, is weggerend. En boosheid op de veroorzaker van de aanrijding. “Het is zo onnodig en zo oneerlijk. Het is de grootste nachtmerrie die je kunt meemaken. Wat waren we kwaad en wat zijn we nog steeds kwaad op jou. Dit ongeluk had nooit mogen gebeuren. We proberen ons leven op te pakken, maar dat lukt niet altijd. Maar één van de motto’s van Esmee was: het is rete-eng, maar we gaan het wel doen. En dat houden we ons constant voor, als we het slecht hebben. We gaan het halen, maar ik kan je vertellen: het is rete-moeilijk. We missen haar zó erg. Elke dag weer. En dat zal altijd blijven. Ons hele leven lang. Abdelghafour heeft ons een levenslange straf gegeven. Ik hoop dat je begrijpt wat je hebt aangericht? Heel veel leed en heel veel verdriet bij twee families en vrienden.”
Gebrek aan berouw
Tot slot ging de vader in op het gebrek aan emotie en berouw bij de verdachte. “Je neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor wat je hebt gedaan. Schokkend wat ik las over het rijgedrag en over de leugenachtige verklaring die je aflegde bij de politie. Je bent schuldig aan de dood van twee jonge meiden, in de bloei van hun leven. En wat ik dan zo erg vind: dat je je verantwoordelijkheid niet neemt. Wat ben je dan voor vent? Jij hebt het laatste woord, pak die kans en kom met jezelf in het reine. En wat de straf ook wordt: wij hebben levenslang en jij komt na je gevangenisstraf weer vrij. Onze mening is dat jij een moordenaar bent.”
Strafblad
Na een korte pauze werd het strafblad van de verdachte doorgenomen. Hij blijkt in de afgelopen jaren meermaals met politie en justitie in aanraking te zijn geweest. Zo staan er op het strafblad openlijke geweldpleging, diefstal, schuldheling, overtredingen van de opiumwet en uitgaansgeweld. De verdachte werkte als ZZP’er in de gehandicaptenzorg. Opvallend detail: Zijn eigen moeder verloor haar moeder bij een auto-ongeluk.
Doodslag
Het Openbaar Ministerie vindt de verdachte schuldig aan doodslag op twee personen. “Want als je zoveel te hard rijdt, is de kans aanmerkelijk dat iemand komt te overlijden. Verdachte heeft zijn auto als wapen in het verkeer gebruikt en dit wapen afgevuurd door te hard en door rood rijden,” vertelde de officier van justitie.
De familie van Ilse diende vorderingen tot schadevergoeding in. De familie van Esmee doet dit later in een civiele procedure.
Strafeis
Justitie eist dat de rechtbank tien jaar cel oplegt en dat na de celstraf de rijbevoegdheid van Abdelghafour voor tien jaar wordt afgenomen, zodat hij op z’n vroegst pas over 20 jaar weer in een auto kan stappen.
De eis van justitie is niet hetzelfde als een vonnis. De rechtbank doet over 2 weken uitspraak en bepaalt dan welke straf er wordt opgelegd.
Veel te hoog
De advocaat van Abdelghafour el B. vindt de eis veel te hoog en hij bepleit een werkstraf, plus een celstraf die even lang is, als de man nu in voorarrest heeft gezeten. “Er is hier geen sprake van opzet en ook niet van voorwaardelijke opzet. Het gaat hier om een ongewild verkeersongeval. Het is nooit de intentie geweest hen dood te rijden.” Verder vindt de advocaat dat het OM een verkeerde voorstelling van zaken geeft met het noemen van het aantal verkeersovertredingen. “Daar zitten ook boetes bij voor het overtreden van de avondklok, het gebruik van een mistlamp en het teveel herrie maken met de auto. Het voorbeeld van het wapen is ongepast. Dat heeft geen toegevoegde waarde.”
Uitgelachen
Toen de advocaat in zijn betoog opperde dat de borden van 30-km/u op de politiefoto’s wellicht goed waren gedraaid, omdat er tussen de aanrijding en de foto, een half uur tijd zat, werd hij vanaf de publieke tribune uitgelachen. De suggestie dat de politie of anderen de borden pas na het ongeval zo neergezet zouden hebben, vond men belachelijk. Ook bij een eerdere zitting werd gesuggereerd dat de 30-borden ’s nachts niet zichtbaar waren en alleen overdag zouden gelden.
Laatste woord
Tot slot kreeg de verdachte het laatste woord en zei: “Ik vind het vreselijk wat er is gebeurd. Helemaal voor de nabestaanden. Ik heb er zeker spijt van. Kon de tijd maar worden teruggedraaid. Ik vind het ook spijtig voor mijn eigen familie en mij, maar het ergste vind ik het voor de ouders en de nabestaanden.”
Uitspraak
De rechtbank doet op 31 oktober om 13.00 uur uitspraak.
Reacties