Alblasserdamsnieuws.nl

Wat een inktzwarte dag zeg.
Sterkte voor alle nabestaanden .

Alblasserdam, Moederdag 2022
En dan…. is je kind niet meer
Onderweg naar de autowasstraat op moederdag. Voor mij een heerlijk ritje. Mn auto is zo vies en kan wel een sopje gebruiken. Maar dan totaal onverwacht, wordt het me teveel. Ik rij langs een zee van bloemen die door geliefden is neergelegd op de plaats van een ongeluk. 2 jongen meiden – door wat voor oorzaak dan ook – uit het leven gerukt. Dan staat de wereld echt even stil. Tranen vullen mijn ogen. Ik moet even aan de kant om op adem te komen. Dan is daar het besef. Wat vreselijk! Ik ben er al 1,5 dag constant mee bezig in mijn hoofd, maar ik denk ik plaatjes en nu zie ik het in slow-motion voor me. Op de scooter geschept door een auto. Het gevoel is onbeschrijfelijk. Als je kind op pad gaat zeg je altijd wel: “Doe je voorzichtig? Doe je geen gekke dingen? Dag schat! Veel plezier en tot straks!” Maar dan sta je er niet bij stil, dat dat wel eens het laatste contact zou kunnen zijn.
Het was een mooie dag in mei. Vogels in de blauwe lucht en er lijkt niks aan de hand. Dan komen de sirenes door het dorp. Het gonst van onrust. De politieheli doet hier nog een duit in het zakje. De apps ontploffen en de berichten volgen elkaar snel op. Mensen ga naar binnen! Pas op voor een verwarde schutter! Dan komt ook daar het besef. Er zijn slachtoffers gevallen op een vreselijk moment. De verwarring, het afschuw, het verdriet en het onbegrip. Waarom ?????
Soms schieten woorden tekort. Gewoon omdat je je gevoelens niet in woorden kunt uitdrukken. Omdat het verdriet zó groot is dat – als je het in woorden zou uitdrukken – je tekort zou doen aan dat verdriet. Soms kun je je niet uiten, omdat je lichaam fysiek pijn doet door je verdriet. Je hoofd kan het niet aan, je bent verdoofd door het verdriet.
Soms loop je over van de woorden. Want je wilt zoveel zeggen. Dat je meeleeft met anderen, dat je het verdriet deelt. Dat het zo oneerlijk is, omdat je kind nog een heel leven tegoed had? Dat je wel had willen ruilen als je de pijn van je kind kon overnemen!
Op sommige momenten van je leven besef je -ondanks dat klagen schijnbaar menselijk lijkt te zijn- je eigenlijk maar alleen dankbaar mag zijn voor alles wat je wél hebt. Ondanks dat je je kinderen wel eens achter het behang kan plakken, je zielsgelukkig mag zijn, dat ze je niet ontnomen zijn. Door een ongeluk, door een ziekte, door oorlog of door maniak die zomaar een geweer hanteert.
Zoonlief vertelde dat hij juist zo leuk 1 van de betrokkenen had gesproken. “Tot volgende week” was bij het afscheid gezegd. Alleen… dat volgende week komt niet meer. En toen was het stil. Een traan op je gezicht. Een besef van sterfelijkheid.
Mensen, geef elkaar een knuffel, geef elkaar een hand. Je kunt de problemen niet altijd voor elkaar oplossen, maar je kunt er wel voor een ander zijn. Gewoon zonder woorden. Of juist wel met woorden. Gewoon, net datgeen dat bij jou past.

😥

@Buurvrouw Annie.
Niets aan toe te voegen , zo te zien uit het hart geschreven , een 👍 voor je reactie.

#buurvrouw Annie

Stil en ontroerd van je stukje

En zo is het buurvrouw Annie, mooi geschreven, respect!