ALBLASSERDAM – De film ‘Knielen op een bed violen’ wordt in Alblasserdam veel beter bezocht dan het landelijke gemiddelde. Gemiddeld komen er in Nederland per ‘zaal’ ongeveer vierhonderd bezoekers, maar in Alblasserdam verwelkomde Landvast in de eerste week al 789 bezoekers. Dominee Hans van Walsum bezocht op verzoek van Landvast de film en schreef er een recensie over. Deze is hieronder te lezen.
Recensie Ds. Van Walsum ‘Knielen op een bed violen’
Aan het sterfbed van Hans Sievez, de hoofdpersoon van de film ‘Knielen op een bed violen’, leest schoondochter Johanna – niet ‘belast’ met wat voor godsdienstig verleden dan ook – een passage uit de bijbel, 1 Korintiërs 13, over de liefde, de liefde die nooit vergaat, de liefde die het meeste is. ‘Mooi hè’, fluistert ze. Voor mij geeft deze kleine scène precies weer waar de film ten diepste over gaat: de kracht van de liefde.
Ruim tien jaar geleden alweer las ik het boek van Jan Siebelink, waarmee hij ineens een bestsellerauteur werd. Ik was er van onder de indruk. En met mij honderdduizenden anderen. Het boek geeft een inkijk in een wereld die velen totaal onbekend was, anderen van-horen-zeggen kenden en sommigen helemaal of in ieder geval deels herkenden. De wereld van de thuislezers, voor wie geen kerk goed genoeg was, een radicale vorm van wat we in de volksmond ‘zwarte-kousen-geloof’ noemen. Maar het boek vertelt ook het verhaal van een man (Hans Sievez) en een vrouw (Margje), met hun zonen Ruben en Tom. Het huwelijk komt onder druk te staan door de extreme godsdienstige paden die Hans gaat. Man en vrouw groeien uit elkaar. Maar ze laten elkaar niet los. ‘Tussen Hans en mij is het altijd goed geweest, altijd!’, zegt Margje aan het einde van het boek en de film tegen haar zonen. Een indrukwekkend boek. Maar kan zo’n boek ook verfilmd worden?
Ik had zo mijn bedenkingen. Met de nodige scepsis ging ik dan ook naar de bioscoop. Beducht voor de karikaturen waar Nederlandse films vaak in vervallen als het gaat om de weergave van godsdienstig, kerkelijk leven. En ja, de film ontkomt daar inderdaad niet helemaal aan. Wanneer de mannen in het zwart hun opwachting maken bij het huis van Sievez lijkt het, mede door de bombastische muziek van dat moment, of de plaatselijke maffia arriveert om eens orde op zaken te stellen. En de gelaagdheid en subtiele nuances van het boek mis je in de film. Waardoor het toch een raadsel blijft waarom Hans Sievez zo gemakkelijk en radicaal meegaat in het harde, extreme geloof van de mannen in het zwart met hun onberekenbare god.
Maar al met al heeft de film bij mij vooral een positieve indruk achter gelaten. Het verhaal wordt ingetogen verteld. Het geloof van Sievez en de mannen in het zwart wordt niet bespot of belachelijk gemaakt. Zelfs aan colporteur Jozef Mieras krijg je niet echt een hekel. De acteerprestaties van de hoofdrolspelers zijn prima. Met name Barry Atsma als Hans Sievez maakt grote indruk. De manier waarop hij en Noortje Herlaar twee mensen spelen die elkaar ondanks alles blijven vasthouden ontroert.
‘Knielen op een bed violen’ is een film die soms beklemt. Die laat zien hoe geloof kan ontaarden in angst. Het is ook een portret van het gezin van een kleine ondernemer halverwege de vorige eeuw, waar armoede steeds op de loer ligt. Het is vooral de geschiedenis van een liefde die standhoudt door grote beproevingen heen. Als Hans Sievez aan het einde van de film is gestorven, bepaalt Margje wat er op zijn grafsteen moet komen te staan: ‘In de HEERE ontslapen’. Ja, uiteindelijk heeft de liefde het laatste woord!
- Hans van Walsum
predikant Ontmoetingskerk Alblasserdam
Reacties