Alblasserdamsnieuws.nl

ALBLASSERDAM – “Hoe gaat u naar de wc? Was u altijd al blind? Hoe weet u welke kleren u nu aan heeft? Waar werkt u?” Het is een greep uit de tientallen vragen die de kinderen uit groep acht van basisschool ’t Nokkenwiel donderdagochtend 24 februari stelden aan de zo goed als blinde Alblasserdammer Henk Haak en de aan een rolstoel gekluisterde Corina Heystek uit Papendrecht. De twee waren bij de school op bezoek om het Gehandicapten Informatie Project Scholen (GIPS) een meerwaarde te geven door over hun handicap te vertellen. 

Spontaan blind
In drie jaar tijd is Haak voor 99 procent blind geworden. Voor die tijd kon hij zien als ieder ander. “Ik kreeg, zonder aanwijsbare oorzaak een netvliesscheuring. Een half jaar daarna gingen mijn ogen vreemd doen en mijn oogzenuw stierf steeds verder af. Straks zie ik niets meer. Nu zie ik eigenlijk alleen nog maar vlekken. Mijn ogen kunnen weinig licht meer verdragen en daarom moet ik een bril en pet op. Die pet is trouwens niet alleen om licht weg te nemen, maar ook ter bescherming van mijn hoofd. Ik loop nu namelijk eerst met de klep van de pet ergens tegenaan en voel dan direct dat ik ergens tegenaan zit,” vertelt de Alblasserdammer aan de kinderen die in een kring om hem heen zitten.

Hulpmiddelen
Om toch enigszins zelfstandig door het leven te kunnen heeft Haak een blindengeleidehond èn een goedgetraind gehoor. Met dit gehoor kookt hij bijvoorbeeld. “Ik hoor als het vlees gaar is.” Maar ook allerlei handige technische snufjes helpen hem het leven comfortabeler te maken. Zo kan hij met een speciaal apparaatje ‘zien’ hoe vol een glas drinken is, heeft hij een computer die tekst voorleest en heeft hij een telefoon die uitspreekt welke opdracht aan het toestel wordt gegeven. Met alleen deze hulpmiddelen red je het volgens Haak niet. Het is ook belangrijk om patronen aan te brengen: “Als ik de kamer ga stofzuigen, maak ik voor mezelf vakken. Op die manier weet ik precies wat ik heb gehad en wat ik nog moet doen. Belangrijk is dat alles een vaste plek heeft in huis, anders raak ik dingen kwijt of struikel ik er over.”

Kleding
“Weet u wat voor pet u nu op heeft en welke kleren u aan heeft?,” vraagt leerling Isa Pardo zich af. “Ik ben tegenwoordig mijn kleding aan het merken. Op die manier kan ik herkennen wat ik aantrek, maar ik heb ook een hele lieve vrouw die de spullen voor me klaarlegt. Ik ga er dus vanuit dat ze dat goed heeft gedaan,” lacht Haak.

Mac
Tot slot, maar zeker niet in de laatste plaats, is er Mac, de hond van Henk. “Mac is een geweldige hond! Hij laat me veilig oversteken, loodst me langs allerlei obstakels en als er gevaar is, gaat hij voor me staan zodat ik niet kan verder lopen. Dit doet hij om me te beschermen. Vroeger was ik heel bang van honden. Vroeger ging ik regelmatig hardlopen met meester Rob. Doordat we renden kwamen vaak honden achter ons aan die soms in mijn hand beten. Daarom was het wel even wennen toen ik Mac kreeg. Ik moest hem leren vertrouwen, dat gaat nu uitstekend.”

Na het verhaal van Henk, die tot volgende week nog bij de gemeente Ridderkerk werkt en daarna met pensioen gaat, vertelde Corina Heystek vanuit haar rolstoel over haar handicap en haar hulphond ´Gompie´. Gompie bleek een uiterst getrainde hond die zijn bazin kan helpen bij het aan –en uitkleden, bij de post halen, bij het aangeven van spullen, bij het toedekken van de dekens als Corina gaat slapen en nog veel meer.

Geslaagd
Veel kinderen waren na de twee verhalen duidelijk onder de indruk. Projectleider Gonnie Verboom keek na afloop terug op een geslaagde ochtend: “Je zag dat kinderen erg geboeid waren. Niet één keer hoefden ze tot stilte gemaand te worden. De komende weken gaan we ook bij alle andere basisscholen in Alblasserdam langs. Alleen de Beukelmanschool slaan we over, want daar hebben ze een eigen project.” Het GIPS is onderdeel van de Gehandicapten Adviesraad Alblasserdam.